Diablo 2: Recenzja zmartwychwstania – wierne ożywienie bezkompromisowego klasyka

Nie możesz winić rzemiosła tego żmudnego remasteru, a sama gra wciąż ma magnetyzm orniry – ale Diablo 2 pokazuje swój wiek.

Gdzie stoisz na oddzieleniu sztuki od artysty? Może zastanawiałeś się nad tym, czy rozważając, czy obejrzeć film rzymski polanski, czy też posłuchać albumu Michaela Jacksona – i Lord wie, historia sztuki byłaby zubożała, gdybyśmy pozbawili go wszystkich jego potworów. Nigdy nie ma łatwej odpowiedzi. Po przerażających najnowszych rewelacjach o kulturze „Frat Boy” studia, teraz jest to pytanie, które musimy zadać sobie również na temat gier Blizzard.

Diablo 2: Resurtered Review

• Deweloper & wydawca: Blizzard Entertainment
• Platforma: Rozegrane na PC i Xbox Series S
• Dostępność: Teraz na PC, Xbox Series X/S, Xbox One, PS4, PS5 i Switch

Pod pewnymi względami ten pięknie wyprodukowany remaster Diablo 2 ma pecha, aby zostać pierwszym wydaniem Blizzarda od czasu, gdy stan Kalifornia złożył pozew przeciwko studio. Wiele prac nad tym zostało wykonane przez Vicarious Visions, nienaganny strój zintegrowany tylko z Blizzardem na początku tego roku. (Rzeczywiście, jej była dyrektor studia, Jen Oneal, została niedawno mianowana współprzewodnicząca Blizzard, nowej miotły, prawdopodobnie zamierzonej tam prowadzić reformę.) Co więcej, oryginalna gra 2000 została wykonana przez Blizzard North, autonomiczne studio zupełnie odmienne od Socal Mothership. Diablo 2 jest w najlepszym razie adoptowanym dzieckiem kultury zamieci. Ale Diablo pomógł również ustawić ton zamieci, z jego not-metalową estetyką, wiedzą kuchenną, najnowocześniejszą online dla wielu graczy i końcowej grosza i komplikacji otchłani i komplikacji.

Ważne jest, aby to wszystko położyć, ale nie jest to moje miejsce jako krytyk, aby powiedzieć ci, jak się czuć o graniu w gry Blizzard w 2021 roku. To może być tylko Persona l wybór. PersonaLly, jako ktoś, kto kocha gry studia, jestem w konflikcie i wciąż niezdecydowany. Ale pozwoliłem, aby nie było noszenia na resztę mojej recenzji.

To nie znaczy, że nie mam skomplikowanych uczuć Diablo 2: Zmartwychwstał z różnych powodów. Diablo 2 to bestia gry, która 21 lat wciąż rzuca długi cień – nad torturowanym rozwojem jego następcy (los Diablo 4 również nie wydawało się, że zdefiniował gatunek akcji RPG. Choć była to wpływowa, jest to pojedyncza, krwawa, niemal niezręczna dzieło i wyzywająco niepodobne.

Ważna rzecz, o której należy wiedzieć Diablo 2: Wskrzeszenie polega na tym, że prawie nic nie zmieniło, na lepsze lub gorsze (spoilery: to oba). Dostajesz kilka drobnych, ale znaczących zmian jakości życia, w tym wspólny zapas postaci do wymiany łupów, automatycznego odbioru złota i-ponieważ gra ma teraz wersje konsolowe-dobrze wdrożone wsparcie GamePad. Ale to jest granica tego, co programiści zezwolili sobie z obawy przed zbytnim zmianą postaci. Nadal grasz w przedmiot Tetris w niewielkiej siatce zapasów. Nadal biegasz do swoich zwłok, z pustymi rękami i sercem w ustach, aby odzyskać zbroję, broń i gotówkę podczas śmierci. Nadal przeglądasz listę gier publicznych z zniekształconymi tytułami, takimi jak tylko. Nadal jesteś ograniczony do jednego respec na poziom trudności – a jeśli skończysz z kompilacji postaci, nie lubisz, twardy, twardy. To purystyczne podejście jest z pewnością właściwym wezwaniem, ale kosztuje wykraczanie poza sferę trudności i równowagi gry. Na przykład lokalna gra kooperacyjna na konsolach, taka przyjemność Diablo 3, niestety nie został tutaj wdrożony, ponieważ rozciągałby grę zbyt daleko poza kształtem. W rzeczywistości wymagałoby to zasadniczo innego podejścia.

Aby zrozumieć, dlaczego musisz spojrzeć pod maską tego wyjątkowego remake’u. Na szczęście Blizzard pozwolił ci to zrobić za pomocą jednego przycisku, natychmiast ujawniając grę, jak wyglądała w 2000 r. To nie jest remaster w najczęściej rozumianym sensie: oryginalne zasoby gry, zaktualizowane lub ponowne uruchomienie, aby uruchomić wyższą wierność nowoczesnemu sprzętowi. Nie jest też dokładnie remakerem: zawartość oryginalnej gry od zera, do większego lub mniejszego stopnia wierności, w zupełnie nowym silniku. Istnieje jako ten drugi, ale tylko jako głupia nakładka audiowizualna 3D, która naśladuje wyjście oryginalnej logiki gry 2D działającej pod spodem. To jest gra, w którą grasz. Twój szczegółowy, 3D Awatar wyciąga rękę, aby uderzyć w potwora obok niej, ale pod nimi (a raczej matematyka biegnąca pod nimi).

To fascynujące podejście, które prowadzi do niezwykle wiernego rekreacji. Osiągnięcie estetyczne to jedno: zadziwia mnie, że artystom, pracując z czystym nowoczesnym renderingiem i oświetleniem, udało się przywołać brudną, szorstko teksturowaną, kresularną atmosferę oryginalnej sztuki pikseli, w której ponure szczegóły sugerują, że jest ulotnie pośród mroku. Jeszcze bardziej niezwykłe jest uczucie. Dzięki zachowaniu oryginalnej logiki gry za kulisami, Diablo 2: Wskrzeszenie zachowuje każdą cechę gry w 2000 roku, od szybkiego, sztywnego nogowego biegu postaci po prędkość bita i binarną płaskość interakcji.

Diablo 2 jest szybkie. Mimo całego wyrafinowania budowania postaci i oszałamiającej gry przedmiotowej, runicz. Bawiąc się myszką i klawiaturą, nadal masz tylko dwie umiejętności dostępne jednocześnie na przyciskach myszy i jesteś zmuszony używać kluczy funkcyjnych do zmiany innych. Rzadko będziesz, polegając na jednym ataku w większości sytuacji i optymalizując kompilację postaci i sprzęt wokół niej. Mobbed przez skakingowe stworzenia, wściekle, spamując mikstury, aby utrzymać twoje zdrowie i manę poprzez trudniejsze walki. (Play konsoli i gamepad pozwala przypisać wiele umiejętności do przycisków twarzy, Diablo w stylu 3 i może rozszerzyć elastyczność walki i trochę poluzować styl gry;Polecam spróbować, ale nie nazwałbym tego zmieniającym grę.)

Akcja może być nadal ekscytująca w swojej okrucieństwie i wytrwałość w ugryzieniu. W tle tego pilnego szaleństwa dzieje się wiele matematyki, choć z jakiegoś powodu (i to dotyczy innych Gry Diablo, aby być uczciwe) Turcząca wieża eskalacji liczb ma tendencję do obalenia od łatwej, bezbolesnej rzezi do frustracji z zębami w mgnieniu oka.

To podsumowuje Diablo 2 Up – to bardzo binarna gra. To jedna rzecz: łatwa lub twarda, żarowa lub minimalistyczna, bezmyślna akcja lub głęboka teoria. Cieszę się, że został zachowany dokładnie tak, jak zawsze w tym prawie bezkłowym i dobrze określonym przebudzeniu. (To nie jest Warcraft 3: Roworged-w pełni przerobił sceny CG, zremasterowany dźwięk, progresja krzyżowa w formatach, Works.) Ale odważę się zastanowić, czy tak dobrze się starzeje. Diablo 3 Zostało skrytykowane za to, że nie jest Diablo 2 i rzeczywiście nie jest. Ma płynącą, elastyczną, rytmiczną walkę, która podkreśla świadomość sytuacyjną i komplementarny pakiet umiejętności. Budowanie postaci zapewnia swobodę majsterkowania, eksploracji i wyrażania siebie, zamiast wysyłać cię do Internetu, aby szopić zoptymalizowaną kompilację ze strachu. Ma nawet mrugną samoświadomość Torturowane stylowanie Edgelord Diablo.

Diablo 2 zaczyna wyglądać jak relikwia: piękna, misternie rzeźbiona, historycznie ważna relikwia, wypolerowana i przywrócona z ostrożnością, ale relikwia tak samo. Myślę, że mógłbym zwrócić go do jego aksamitnego pudełka.