Mario Strikers: Battle League Football Review – Slick, ale szczupła zabawa

Mario Strikers powraca z rozebranym wpisem do przełącznika, który ostatecznie jest mniej fajny do rozwiązania.

Nie mogłem się doczekać Mario Strikers: Battle League Football z powodu chaotycznej zabawy, którą pamiętam, że z Mario Strikers oskarżył się, wcieleniem zupoczonej serii Mario, która pojawiła się na Wii 15 lat temu. Battle League (bez piłki nożnej poza Europą), która od tego czasu pojawia się w tym tygodniu, jest pierwszą nową wersją napastników. Ale im więcej grałem, tym mniej znalazłem to, co mi się podobało.

Mario Strikers: Battle League Football Review

• Wydawca: Nintendo
• Deweloper: Gry na wyższym poziomie
• Platforma: Nintendo Switch
• Dostępność: 10 czerwca

Battle League jest prawdopodobnie bardziej skupioną grą – i ostatecznie prawdopodobnie lepszą reprezentacją piłki nożnej w małym zespole. Oprócz okazjonalnego chwiejności wskaźnika ramek, jest ono również ślizgane w prezentacji i na pewno prowadzi do tej pory najbardziej wizualne dostosowywanie. Ale tak naprawdę nie gram Mario Strikers dla piłki nożnej, w ten sam sposób, w jaki tak naprawdę nie gram w Rocket League dla piłki nożnej. Gram w napastników – albo to zrobiłem, na Wii – ponieważ była to dziwna i bardzo Mario wersja piłki nożnej. Aby szkodzić walce Ligi, wydaje się, że tym razem jest mniej.

Podstawową ofertą gry są bitwy w Pucharze – seria małych nawiasów turniejowych, w których maksymalnie czterech graczy może poczynić postępy, aby zdobyć monety bez lądowania – i Strikers Club, tryb online, w którym twoje zwycięstwa przyczyniają się do cotygodniowego sezonowego rankingu dla Clash of Clans-Grupy w stylu do 20 członków. Pod koniec każdego tygodnia założyciel twojego klubu może użyć tokenów zdobytych przez członków, aby dostosować wygląd preferowanego boiska.

Bitwy na kubki są wystarczająco zabawne, choć po pobiciu każdego kubka, gdy oferują one znacznie zmniejszoną liczbę monet. Będziesz potrzebować tej waluty, aby kupić ulepszenia sprzętu, które dostosowują wybór otwierania Ligi Battle 10 postaci z grzybów. Jak zawsze, Mario jest twoim wszechstronnym, Bowser jest wolniejszy, ale mocny, podczas gdy toad (w swoim w pełni do gry debiutu dla serii) jest szybki, ale skłonny do pobicia.

Oprócz ulepszania konstrukcji tych postaci za pomocą wyraźnie nie-futbolowej zbroi, która jest bardziej NFL niż Premier League, sprzęt można również użyć do podłączania luk w niektórych statystykach i wygładzonych rzeczy, więc w rzeczywistości ropucha może wypakować cios, jeśli tytak pragnienie. Wszystko przychodzi jednak po cenie – na przykład, że punkty umiejętności są na przykład kosztem prędkości – co oznacza, że tak naprawdę nie aktualizujesz postaci per se, ale dostosuj sposób, w jaki grają.

Mecze zaczynają się od wybrania czterech głównych bohaterów Control (tym razem nie ma pomocników, a bramkarz pozostaje procesorem) plus, czy użyć ich z sprzętem, czy bez. Dokładny wybór pięciu stadionów do wyboru jest następny, otaczający Peach’s Castle, Bowser’s Castle, Luigi’s Mansion, Donkey Kong’s Jungle lub Hill, które wygląda prosto z prawdziwego parku rozrywki Super Mario Super Mario. Twój wybór tutaj jest całkowicie estetyczny i jest puree z przeciwnikami, aby stworzyć stadion o dwóch połówkach. Niestety konsekwencją tego jest to, że efekty stadionu obserwowane w naładowanych nie są już obecne. Dawno minęły czasy, w których wietrzny stadion mógł zobaczyć krową wysadzoną na boisku, blokując grę w środku huraganu.

Sama rozgrywka wydaje się bardziej taktyczna, z pakietem ruchów, do których początkowo wprowadza się za pośrednictwem długiej serii samouczków. Porastając i unikanie to ich własne odrębne umiejętności, a poznanie, kiedy korzystać z obu, wydaje się kluczowe dla uniknięcia nieustannego walki, które poza tym jest teraz głównym celem. Mając mniej i słabsze przedmioty niż naładowane i w ogóle nie ma super zdolności, większość czasu spędza na uderzeniu lub poślizgnięciu się przeciwnikom, aby zmagać się Kontrola piłki lub uprzednie zabierz innych graczy. Ale choć zabawne jest widzenie, jak Yoshi wielokrotnie rozpryskuje się o ściany stadionu, skupienie się na radzeniu sobie można zabrać do skrajności, zwłaszcza, że gracze wydają się wirować na podłodze nieco dłużej niż to konieczne. Jest to szczególnie zauważalne podczas oczekiwania na rozegranie hiper strajku, gdzie twój bramkarz próbuje odesłać piłkę z powrotem do gry. Tutaj niektóre mecze mogą zejść w rozpraszającym pełnym uderzeniu.

Jest to sytuacja, która nie pomogła parowanie przedmiotów w Lidze Battle do najprostszych Mario Kart i usunięcie supermowolności oskarżonego, które były indywidualne dla każdego postaci. Nowa zdolność Hyper Strike, aktywowana przez świecące kulę (Think Smash Smash Bros Bros) po prostu oferuje inną animację zależną od tego, która postać ją aktywuje. To nie to samo co właściwie Kontroluj Ling Wario, gdy wypuszcza pudrowy pierd, aby pomylić pobliskich wrogów, lub Yoshi, gdy zgiebia graczy w gigantycznym jajku lub Mario, gdy zmienia się. Nawet dobre okresy przekazywania piłki między członkami twojej drużyny wydają się mniej ważne, po większym nacisku na to w ramach metalowej piłki, która z czasem się rozgrzała.

I tak właśnie jest Liga Battle – w każdym razie podczas premiery. Ta odsłona strikerów nie jest pozbawiona charakteru – co jakiś czas widzę, jak Wario zdeterminuje nosząc piłkę nożną pod ręką jak wielki oszustwo, lub obejrzyj kolejny taniec uroczystości z naprawdę dziwnego Waluigi i pozostawiaj chichot. Zdolność do po prostu wykonania hiper strajku, gdy przeciwnik wsuwa się, aby cię zatrzymać, jest niezwykle satysfakcjonująca. I już jest sugestia, że gra otrzyma listę aktualizacji po uruchomieniu z większą liczbą postaci do naśladowania. Ale nawet z nimi, a nawet jeśli cotygodniowy klub napastników kończy się na starcie, trudno jest teraz spojrzeć na szczupły pakiet trybów w ofercie w porównaniu z czymś takim jak Rocket League, tego innego meczu piłki nożnej niefascynnej, a następnie Forgreat in Nintendo’sTypowa gra w pudełkową grę RRP i nadal być w stanie skomplikować Ligę Battle za szybki kickabout.