Recenzja chciwości – niedociągnięcia techniczne są przezwyciężone przez obfitość serca

Greedfall, robiąc notatki z odgrywania ról.

Od samego początku, przez coś tak prostego, jak spełnienie niektórych przygotowań w ostatniej chwili do wielkiej podróży morskiej do Nowego Świata, Greedfall pokazuje ci długości, do których musisz iść, aby wypełnić zadanie. Każdy chce się wyruszyć, ale gubernator wciąż nie pokazał. Zaczynasz pytać o wskazówki dotyczące zaginionego szlachcica i odwiedzasz miejsca, w których ostatnio widziano. W tawernie najpierw musisz załatwić jego zakładkę, albo naprawić meble, które złamał w pijanym otępieniu, zanim dostaniesz następną wskazówkę.

Recenzja chciwości

• Deweloper: Pająki
• Wydawca: Focus Home Interactive
• Platforma: PS4
• Dostępność: Teraz na PS4, Xbox One i PC

Po uzyskaniu informacji na temat porywacza musisz przekazać czas, aż pojawi się w tawernie, skąd podstępnie podążasz za nim do jego kryjówki. Tam możesz zatruć strażników przy drzwiach śpiącymi miksturami, prześladować ich lub spróbować ich zabić. W ten sposób minie kilka godzin. Greedfall może wyglądać jak przygoda wypełniona niszczącymi odkrywcami noszącymi peleryny, ale w sercu jest to gra detektywistyczna – i bardzo, bardzo dobra.

Twoja postać de Sardet – to od ciebie zależy, czy są mężczyznami czy kobietami – jest częścią zboru kupców, jednej z trzech frakcji kolonizujących wyspę Teer Fradee. Wraz z religijnymi fanatykami Theleme i naukowym mostem, zbór udał się do Teer Fradee, aby znaleźć lekarstwo na tajemniczą chorobę przypominającą plagę zwaną Malichor. Jako legat, de Sardet dużo robi, powiedziemy, nogi dla ich kuzyna Constantin. Ponieważ Konstantyn jest nowym gubernatorem zboru na wyspie, aby ustanowić relacje dyplomatyczne, istnieje wiele joggingów z jednego końca wyspy do drugiego.

Świat Greedfall składa się z kilku lokalizacji z własnymi mapami. Nikt nie ma skali Novigrad lub Hinterlands, choć jest to plus – zamiast bez celu wędrowania w nadziei na znalezienie czegoś interesującego, tutaj stopniowo odkryjesz każdą mapę, odkrywając nowe lokalizacje, ponieważ Questlines prowadzi cię tam. Istnieją lasy, mokradła i jaskinie, wszystkie z dużymi gałęzionymi ścieżkami, które sprawiają, że są radosne do odkrywania.

Walka wymaga wskazówek od Wiedźmnik, każesz i nurkujesz przeciwko wrogowi. Możesz wybrać między standardowymi klasami początkowymi, ale zdobywasz wystarczającą liczbę punktów umiejętności, aby dać każdemu kategorię. Greedfall jest mniej hojny, a punkty używane do klasycznych atrybutów odgrywania ról. Umiejętności takie jak wytrzymałość i zwinność określają, jaki rodzaj sprzętu możesz nosić, a Twoja biegłość w nieruchomościach takich jak charyzma pozwala rozwiązywać zadania na różne sposoby. Niestety, chciwość jest również ułożona w błędy. Odkąd zacząłem grać, otrzymałem dużą łatkę, ale wciąż jest trochę wszystkiego: zniknięcie tekstur, błędy oświetlenia i kolorów, usterki AI, błędy w ekwipunku, błędy animacyjne, literówki w napisach, opóźnienia ładowania, problemy z dźwiękiem.

Wszystko to ma powiedzieć, że chciwość jest bardzo typową RPG z otwartym światem. Jeśli kiedykolwiek grałeś, będziesz znać to wszystko. Jednak chciwość, ze względu na swoje wady, poprawia się w większości znanych gier, z którymi chce być porównywany na kilka wyborów. Zadania są jedno. Żadne zadanie nie jest nigdy kompletne w jednej podróży, a pobieranie zadań, choć obecne, zawsze są częścią większej całości. Chociaż podróżowanie w okolicy może być wyczerpujące, aby rozwiązać coś tak scyntylującego jak spór o nieruchomość, żadne zadanie nie jest jak inne – i to zdumiewający wyczyn.

Gorąco zachęcam również do inwestowania w zróżnicowany zestaw umiejętności, abyś mógł skorzystać z szeregu opcji dla każdej sytuacji, od dyplomacji po zdobywanie twardych faktów po po prostu złomowanie wyjścia. Kiedy zobowiązujesz się do zadania, lepiej podążaj za nią, ponieważ jeśli masz już za sobą, osoba potrzebująca ratowania może umrzeć, winowajca uciekł lub konflikt się eskaluje. Zwykle nie lubię mówić, jak grać w moją grę, zwłaszcza gdy misja prosi mnie, abym poczekał do wieczoru i niewiele jest do zrobienia czasu – szczególnie denerwujące w kierunku gry końcowej, kiedy wypełnisz większość innych zadań. Ale zaangażowanie w konsekwencje pokazuje wiele miłości do dobrego projektu zadań.

Ponadto Greedfall ma świetne zarządzanie rzemiosami i zapasami. Ponieważ pieniądze są ciasne, a wilki w lesie nie mają monety wypadające z kieszeni Pelt, będziesz potrzebować umiejętności do tworzenia ulepszeń i mikstur zbroi. Krople łupów są hojne, ale dzięki tworzeniu możesz ulepszyć swoje zapasy w sposób, który w innym przypadku rzadko się osiągnął.

To fajnie. Szybko cię wciąga. I jeszcze! Moją główną krytyką wobec chciwości jest pisanie postaci. Zamiast mieć Persona, znaki wypełniają funkcję. Członkowie twoich partii są reprezentacją ich frakcji, a nie rzeczywistych ludzi. Będą grę w zadaniach, więc jeśli zamierzasz odwiedzić niektóre frakcje, będziesz wiedział, kogo wziąć, a nie wziąć, a każdy z nich ma Persona l misje i opcje romansów, ale to wszystko jest w większości bezkrwawe. Aktorzy głosowi zachowują swoje serca, zwłaszcza Jamie Blackley jako mężczyzna de Sardet i Bena Lloyd-hugues jako Constantin, pismo dobrze oddaje atmosferę każdej sytuacji, ale coś zawsze jest zawsze… zaginiony. Nie ma wystarczającej ilości tła, mało okazji, aby porozmawiać z towarzyszami poza zadaniami, po prostu brakuje ogólnej iskry, która może podnieść postacie do czegoś więcej niż tylko ich opis pracy.

Muszę też porozmawiać o słonia w kształcie kolonizacji w pokoju. Zapytany o to, pająki programistów szybko wskazali motyw wybrany ze względu na jego wizualną estetykę, ale pisarze narracyjne włożyli nieco więcej wysiłku w ten temat. Negocjujesz głównie pokój między rodzimą populacją Teera Fradee a osadnikami, a im więcej zadań, tym lepiej poznajesz różne rodzime klany i kontakt z nowicjuszami.

Greedfall niewiele robi, aby uciec przed problemem centralnym jej fabuły – że jesteś częścią narodu, który właśnie zaczął osiedlać się na wyspie bez pozwolenia, zręcznie pod okładką poszukiwania lekarstwa. Chociaż zdecydowanie zachęca do życzliwości wobec tubylców, to nie tylko z powodu moralnej troski. Potrzebujesz czegoś od nich, a aby to zdobyć, musisz najpierw zyskać ich zaufanie.

Nie ma nic, dlaczego kilka frakcji uważa się za budowanie rozliczeń na dużą skalę przez 15 lat lub dlaczego zaczęli próbować przekształcić tubylców na swoją wiarę. Wchodzisz tylko wtedy, gdy działania te posuną się za daleko, ponieważ historia nie może uznać prawdziwego problemu, czyli to, że tubylcy nie ma kompromisu. Siora, rodzima księżniczka w twojej imprezie, regularnie mówi swoim ludowi, że „jest tak wiele do nauczenia się od tych ludzi”, ale spotkała się z argumentem, którego mogę powtórzyć tylko podczas gry chciwości: Nauczysz się, że kolonizatorzy wykorzystują swoją przewagę technicznąAby po prostu wziąć to, czego chcą, całkowicie jednostronna definicja zysku. Jako bohater, De Sardet ma kluczową rolę do odegrania, a niektóre z zakończeń Greedfall są tak banalne w legitymizowaniu ich jako wybranego, że moim jedynym bezstronnym komentarzem jest wzdychanie porywistych westchnień. Wystarczy powiedzieć, że po prostu odejście nie jest opcją.

Greedfall ma więcej niż uczciwy udział wad, a jego ciekawa mieszanka słodkich i kwaśnych jest daleka od odgrywania roli. Ale elementy, które mają znaczenie, zostały nasycone taką miłością i troską – tak bardzo, że szybko wybaczyłem tę ambitne rpg, jego niedociągnięcia.